De Congolese theatermaker Dieudonné Niangouna (1976) maakte zes jaar geleden indruk met een monoloog op het theaterfestival in Avignon. In Shéda krijgt het publiek een paar keer een vermoeden van wat toen zo bijzonder moet zijn geweest. Maar een paar keer is niet genoeg voor een voorstelling die viereneenhalf uur duurt.

Jonge Zuid-Amerikaanse theatermakers bespelen de komende dagen Frascati met energieke, geëngageerde en humoristische voorstellingen. “Het gaat niet de goede kant op met de wereld, wij willen een andere visie tonen.”

Is het altijd beter de waarheid te kennen, ook als die zo pijnlijk is dat ze mensen te gronde richt? Over dat dilemma gaat The Wild Duck, een rigoreuze bewerking van Ibsens tragedie uit 1884 door Australisch wonderkind Simon Stone. De 28-jarige theatermaker schrapte personages, kleedde de tekst uit tot z’n essentie en tuigde hem weer op met moderne taal.

Alsof je naar een schilderij van Edward Hopper kijkt, zo zit de vrouw in de groene jurk erbij aan de voor twee gedekte ontbijttafel. Af en toe werpt ze een sluikse blik op de stoel naast haar die leeg blijft.

Toen Luk Perceval dit seizoen na acht jaar theater maken in Duitsland voor het eerst terugkeerde naar Vlaanderen, zou hij eigenlijk een voorstelling maken die Salaud heette. Maar hij besloot anders: zijn gastregie bij NTGent werd een nieuwe enscenering van Platonov (1878), een jeugdwerk van Tsjechov waarin alle elementen uit diens latere werk al aanwezig zijn: de verveling, het vergeefs hunkeren, de melancholie. 

Vrijdag gaat Mr Finney – de opera in première, een muziekvoorstelling gebaseerd op de boeken van Laurentien van Oranje en Sieb Posthuma. ‘Mr Finney zit in mij. Zoals hij naar de wereld kijkt, zo kijk ik, daar zit geen licht tussen.’

Er wacht ons een herdenkingskermis, voorspelt Diederik van Vleuten. Vanaf 2014 gaat het vier jaar los met boeken, films en televisieprogramma’s over de Grote Oorlog. En een theatervoorstelling, die heeft hij maar voor zijn rekening genomen.

Bij binnenkomst word ik onthaald als een goede vriendin van de familie van Ilay. De tafeltjes staan uitnodigend rond de partytent gegroepeerd, de bar is open.

Kunstboeken maken voor kinderen, het is een even populaire als hachelijke aangelegenheid. Vaak verzanden de goede bedoelingen van makers in educatieve projecten, waar kinderen met een boog omheen lopen.

In de voetnoot die Arnon Grunberg schreef ter begeleiding van de theatermonoloog naar zijn boek De mensheid zij geprezen distantieert hij zich op zijn eigen ironische wijze van de voorstelling. “De schrijver is net een dure advocaat: hoe minder hij doet, hoe meer geld hij vraagt. Zijn tekst is ook nog eens bewerkt, straks zegt hij doodleuk: ‘Dames en heren, mijn schuld was het niet.’”

Toen ik een jaar of zeven was zette mijn moeder me ’s avonds voor de televisie waar een poppenserie te zien was die De moestuin heette. Mijn moeder had haar handen vrij bij het koken en ik stak nog wat op van de huilende ui en de Chinese kool – zo zag die er dus uit.

Ze heeft zojuist een nieuwe jas gekocht, een trench coat. ‘Vroeger zeiden we gewoon regenjas, ‘zegt Olga Zuiderhoek met een mengeling van strijdvaardigheid en berusting, ‘wisten wij veel.’

Droombeeldenstorm heette de voorstelling die op 27 maart 1978 in première ging in het voormalige gymnastiekgebouw van turnvereniging Olympia naast de Koekjesbrug. Het was het begin van Jeugdtheater De Krakeling, dat vandaag 35 jaar bestaat.

Ooit waren ze gelukkig en vierden ze lange vakanties in hun tourcaravan. Maar het huwelijk liep stuk en Ben en Louise ruilden elkaar in voor een ander. Nu zijn ze opnieuw gelukkig, maar niet meer met elkaar.

Wat is dit eigenlijk, vraagt regisseur Janek Dowasz zich geërgerd af: de een staat te stand-uppen, de ander barst uit in een potje revue – willen de acteurs soms pochen met stijlcitaten of zo?